W momencie największego nasilenia obszar wpływu orkanu rozciągał się pomiędzy Islandią na północnym zachodzie, a Chorwacją i Grecją na południowym wschodzie. Najniższe ciśnienie zarejestrowane w centrum niżu wyniosło 953 hPa. Tak niskie ciśnienie przy powierzchni morza, które jest rzadkością w średnich szerokościach geograficznych, sprawiło, że Ciarán przyniósł ze sobą bardzo silny wiatr, którego porywy na wybrzeżach zachodniej Europy osiągnęły 180km/h oraz rzadkie dla naszych szerokości geograficznych bardzo intensywne opady deszczu (charakterystyczne dla obszarów tropikalnych). Źródłem energii obserwowanego zjawiska jest wyjątkowo wysoka, jak na tę porę roku, temperatura powierzchni północnego Atlantyku rozgrzanego podczas ponadprzeciętnie ciepłego lata. To właśnie wysoka różnica temperatur pomiędzy średnimi, a polarnymi szerokościami geograficznymi nad Atlantykiem pozwoliła na tak silne rozbudowanie się orkanu Ciarán i towarzyszącego mu silnego prądu strumieniowego w górnej troposferze, którego prędkość przekroczyła 350 km/h.

Ciekawym następstwem wystąpienia silnego prądu strumieniowego (jet-streamu) jest skrócenie czasów przelotu samolotów lecących z Ameryki Północnej do Europy, w niektórych przypadkach o ponad godzinę, dzięki dodaniu się prędkości samolotu względem otaczającego go powietrza do prędkości jet-streamu nad powierzchnią ziemi. Taka wypadkowa prędkość przekroczyła w przypadku niektórych lotów 1250 km/h.

Niestety powierzchnia Atlantyku pozostaje nadal wyjątkowo ciepła, co każe nam spodziewać się wystąpienia kolejnych silnych niży w następnych tygodniach. Z kolei w dłuższej perspektywie zmiany klimatyczne zachodzące na naszej Planecie sprawią, że podobne sytuacje będą zdarzać się znacznie częściej niż obecnie, a ekstrema pogodowe obserwowane przez nasze wnuki przyniosą zniszczenia na niespotykaną nigdy wcześniej w Europie skalę.