Trzęsienie ziemi o magnitudzie M 7,4 (za USGS, 8:30 3.04.2024), które miało miejsce 3 kwietnia 2024 r. (tuż przed 2 w nocy czasu polskiego) na wschodnim wybrzeżu Tajwanu, nastąpiło w wyniku uskoku odwróconego* w pobliżu granicy między płytami euroazjatycką a filipińską. 13 minut po pierwszym trzęsieniu nastąpił wstrząs wtórny o magnitudzie M 6,5. Hipocentrum trzęsienia ziemi znajdowało się na głębokości ok. 35 km.

Biorąc pod uwagę lokalizację, głębokość i mechanizm trzęsienia ziemi, jest ono prawdopodobnie związane z uskokiem w obrębie płyty euroazjatyckiej, powyżej granicy strefy subdukcji. W miejscu trzęsienia ziemi płyta filipińska porusza się na północny zachód w stosunku do płyty euroazjatyckiej z prędkością około 78 mm/rok.

Ten złożony tektonicznie region w przeszłości był przyczyną wielu innych dużych trzęsień ziemi o magnitudzie powyżej 7. W ciągu ostatnich 50 lat w promieniu 250 km od trzęsienia ziemi z 3 kwietnia 2024 r. miało miejsce sześć innych trzęsień ziemi M7+. Największym z nich było trzęsienie ziemi w Chi-Chi o magnitudzie M 7,7, które miało miejsce we wrześniu 1999 r., w wyniku którego zginęło co najmniej 2297 osób. Trzęsienie z 1999 r. spowodowało szkody oszacowane na 14 miliardów dolarów i miało miejsce 59 km na wschód od zdarzenia z 3 kwietnia 2024 r.

Wstrząsy zostały zarejestrowane przez siedem aktualnie rejestrujących stacji Polskiej Sieci Sejsmologicznej. Na grafice przedstawiono zapis ze stacji PLSN z zaznaczonym pierwszym wejściem fali P. W zapisie dominują fale powierzchniowe w końcowej części sejsmogramów. Jest to charakterystyczne przy dalekich, silnych i dosyć płytkich trzęsieniach ziemi.

Opracowano na podstawie materiału ze strony www.usgs.gov oraz zapisów Polskiej Sieci Sejsmologicznej

* Uskok odwrócony to struktura tektoniczna powstała w wyniku rozerwania mas skalnych i ich przemieszczenia wzdłuż powierzchni uskoku w wyniku naprężeń ściskających.